ไดอารี่กับความทรงจำของวันวาน
ตั้งเเต่ฉันเข้าเรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนวัดเเก่นจันทร์ ตอนเด็กเเม่ต้องมานั่งเฝ้าที่โรงเรียนตลอดเเม่จะเเอบหนีกับตอนเราหลับพอตื่นขึ้นมาครูก็บอกว่าเดี๋ยวเเม่ก็มารับกลับบ้านเเล้วเเต่ตอนเด็กเป็นคนที่ เกรียจการกินนมมากเเต่อาจารย์บอกว่าต้องกินเเต่ถ้าไม่กินเเม่ะไม่มารับกลับบ้านพอโตขึ้นมาหน่อยอยู่ป.1 เป็นคนที่เรียนคณิตไม่เก่งเลยได้เจอเพื่อนใหม่หลายๆคน เเต่พอป.2 ก็เริ่มเรียนได้ดีขึ้นพอป.3 เจอ คุณครูที่ดุมากครูดุมากส่วนใหญ่จะโดนตีเรื่องการบ้านส่วนใหญ่ในชั้นนี้กระเป๋าสตางค์ของหนูหายครูจึง จึงถามเพื่อนๆในห้องเเต่ไม่มีคนรับครูจึงบอกว่าจะให้สาบานในวันรุ่งขึ้นพอมาถึงโรงเรียนก้อเห็นว่ากระเป๋าดินสอมาวางไว้ให้บนโต๊ะทั้งๆที่เมื่อวานหากระเป๋าหนูเเทบเป็นเเทบตายก็หาไม่เจอจึงสรุปว่าหนูได้กระเป๋าคืนเเต่ว่าทั้งห้องไม่มีใครยอมรับ พอถึงตอน ป.4 ป.5 ป.6หนูก็สามรถพัฒนาตนเองในเรื่องของเกรดของตัวเองป.6มีข่าวมาว่าจะมีการสอบ O-NET เพื่อที่จะนำเอาคะเเนนมาเข้า ม.1 พอรู้ข่าวก็รีบอ่านหนังสือมาก พอมาถึงวันสอบก็มาสอบข้อสอบยากค่ะเเลึพอถึงวันมาฟังผลสอบก็ลุ็นมากพอเดินเข้ามา
ในโรงเรียนก็เห็นเเต่ละคนเดินหน้าเศร้าร้องไห้ออกไปตอนนั้นนึกในใจเเค่ว่าขอให้เราสอบให้ผ่านเเละพอได้มาดูผลสอบเราก็สาามารถสอบผ่านได้ตอนนั้นรู้สึกดีใจมากๆๆค่ะ
